Sollicitatie

Onderbuikgevoelens. Iedereen heeft ze wel eens. Een vaag idee dat iets niet helemaal klopt.

Van de week had ik een sollicitatiegesprek. Vet leuk natuurlijk. Ik mezelf opgedoft om er zo natuurlijk mogelijk vet mooi uit te zien. Doen alsof ik geen vrouwelijke charmes heb maar ze intussen heel hard in de strijd gooien, dat soort dingen. Werkt fantastisch als je zo’n gesprek hebt met twee mannen.

Ik mocht een avond mee proefdraaien. ‘Kun je bekijken of je onze keuken wat vindt.’ Met andere woorden, ‘kunnen wij zien of we jou ook nog na een paar uur leuk vinden en of je er uberhaupt iets van bakt.’ Mag je ook gewoon zeggen, kan ik best hebben. Bovendien is dat nog best te begrijpen.

De bewuste dag breekt aan, ik mezelf weer een geheel natuurlijke, zeer keukenpersoneelachtige, maar fantastisch fashionable look gegeven. Ik zou die avond even heel erg nailen, perfect laten verlopen. Mezelf van mijn beste kant laten zien, want zeg nou zelf, ik ben ook de beste voor de baan. En de gezelligste in de keuken.

Bij binnenkomst herkent degene waar ik het gesprek eerder mee had me helaas niet meer. Ach, als je maar genoeg mensen ziet, vergeet je wel eens iemand. Dus, ik de keuken in. Pluspunt, ik weet hoe de snijmachine werkt. Rest van de avond verliep op rolletjes. Met uitzondering van de bediening, maar dat was niet mijn probleem. Owja, en degene die mij zou moeten beoordelen ging na een uur weg. Na werk nog even gegeten en na gekletst. Erg gezellig wel, leuke mensen. Ik zag het wel zitten om daar te werken.

Vrijdag zou ik horen of ik aangenomen werd. Wel werd aan het begin van de avond nog even gevraagd of ik maandag toevallig kon komen. Tuurlijk! Ik meteen vrolijk uiteraard, goed teken. Dus, vrijdag brak aan en ik heb de hele dag angstvallig mijn telefoon bij me gehad. Mijn huidige werk had ik nog niets verteld omdat ik dat telefoontje afwachtte. Niets. Nou, zal ook wel positief zijn dan. Ik had intussen verteld dat ik maandag niet kon komen omdat ik zou ‘proefdraaien’. Dinsdag zou ik wel bellen met nieuws.

Het hele weekend is het stil geweest. Maandag heb ik me al vroeg klaargemaakt, ik wilde zeker op tijd komen. Om twee uur kreeg ik een appje: “Onze keuze is op iemand anders gevallen. Uiteraard zullen we jou de gemaakte uren wel uitbetalen.” Ik verwacht mijn salaris per postduif, want een rekeningnummer is nooit ter sprake gekomen.