Back in time

De omschrijving ‘dat gebouw met het torentje’ van mijn klasgenoten voldoet niet helemaal. Na de gehele campus afgezocht te hebben, waarbij ik alleen universiteitsgebouwen tegenkom die aan die beschrijving voldoen, vind ik eindelijk weggepropt achter een aantal flats, het juiste adres. Dat ‘torentje’ bleek de kapel van een klooster te zijn dat is omgebouwd tot hogeschool.

Zodra ik het trapje oploop en door de grote zware poort stap, ga ik spontaan 300 jaar terug in de tijd. Om me heen loopt een enkele man met zo’n typisch kransje van grijs haar om het hoofd. Hun bruine pij zwabbert om hun benen terwijl ze voorbij lopen. Ik geloof dat hier het zelfde mysterie geldt als voor de Schotse kilt… Of deed toen iedereen zonder?

Vanuit de nissen in de wand van de kapel kijken allerlei heiligen op me neer. Ze zien er erg somber uit. Alsof ze helemaal niet blij zijn met alle brandende kaarsen die op de altaren voor heb zijn neergezet.

Ik loop door de eindeloos lange gangen. Als ik naar buiten kijk door de stukjes niet-gekleurd glas, merk ik dat ze inderdaad eindeloos zijn. Het gebouw loopt rond en in het midden is de kloostertuin. Vanuit de gang kan je er precies inkijken en ik zie wat monniken druk bezig met schoffelen tussen de groenten. Aan de kant van de gang waar geen glas zit, zijn deuren. Waarschijnlijk cellen. Even verderop staat een deur open en de geur van perkament en inkt komt me tegemoet. Als ik naar binnen kijk zie ik een monnik staan te schrijven. Alles gebeurd in totale stilte en ik word helemaal rustig van binnen.

Dan loopt er druk pratend een groepje studenten langs. Hé, studenten? Langzaam worden de schoffelende monniken rokende medestudenten en de schrijvende monnik blijkt een docent te zijn die voor het bord staat. De stilte is toch niet zo stil als ik dacht. Welk lokaal moest ik eigenlijk zijn? Een van die ‘cellen’ dus, waar ik net al een keer langs gelopen ben. Terwijl de bruine pijen nog vervagen sap ik ruim een half uur te laat de met TL-lampen verlichtte werkelijkheid weer in.