Sollicitatie

Onderbuikgevoelens. Iedereen heeft ze wel eens. Een vaag idee dat iets niet helemaal klopt.

Roze brief

Met mijn gouden pen in de aanslag zit ik te bedenken wat voor prachtig, passend antwoord ik kan zetten op het roze papier dat voor me ligt. Het is nog leeg. Het lastige is dat dat antwoord ook nog aan eisen moet voldoen. Zo mag ik namelijk geen antwoord geven op de vraag die mij is gesteld in het zilver. En al piekerend dwalen mijn gedachten af naar eerdere blauwe brieven met soortgelijke inhoud, maar vooral naar het gala dat erop volgde.

Focus

Het is wel weer tijd voor een nieuwe column. En wat is nou een mooier onderwerp voor zo’n column dan Focus. Voor degene onder mijn lieve lezertjes die nu hun ene wenkbrauw optrekken om deze Navigatortaal: Dit is een heel mooi weekend ergens op een camping in the middle of nowhere met 1200 Navigatorstudenten uit alle 15 steden in Nederland.

Back in time

De omschrijving ‘dat gebouw met het torentje’ van mijn klasgenoten voldoet niet helemaal. Na de gehele campus afgezocht te hebben, waarbij ik alleen universiteitsgebouwen tegenkom die aan die beschrijving voldoen, vind ik eindelijk weggepropt achter een aantal flats, het juiste adres. Dat ‘torentje’ bleek de kapel van een klooster te zijn dat is omgebouwd tot hogeschool.

Graanveld

Eens geen column, maar gewoon iets dat in me op kwam.

Langzaam komt een oranjerode zon boven het korenveld uit. Er hangt een dichte mist die door de eerste zonnestralen stukje bij beetje in flarden uiteen wordt gedreven. Straks, als de zon hoog staat en de mist is verdwenen, zal de temperatuur een stuk minder aangenaam zijn. Het graan is rijp. Als het weer zo blijft zal het een dezer dagen wel droog genoeg zijn om gemaaid te kunnen worden. Dan zal de lucht weer mistig zijn. Deze keer van het stof dat van het land komt. Maar nu is het nog heerlijk fris.

Nieuw baantje

‘Nee hoor, geen interesse.’ En de deur gaat voor mijn neus weer dicht. Net als de deur daarna en die daarna ook. O wacht, die werd niet eens open gedaan. Ik werd zo meegevoerd door de beelden op de tv die daar wel aanstond dat ik pas na een paar minuten door had dat de deur dus niet werd open gedaan. Ach, het zal er wel gespookt hebben ofzo.

Afscheid

‘Alsjeblieft?’ Met mijn allerliefste lach probeerde ik de barman over te halen. Het leek erop dat dat me niet ging lukken. ‘Maar het is ons eindfeest! Na een heel (half) jaar samen moeten we nu afscheid nemen van elkaar. Ieder gaat zijn eigen weg straks. Als laatst liedje?’ ‘Dit is al het laatste nummer.’ ‘Asje, asje, asjeblieft?’ Ik trok echt alles uit de kast nu. Alle vrouwelijke charmes die ik heb, in de hoop dat hij zijn hand over zijn hart zou strijken voor mij.