Afscheid

‘Alsjeblieft?’ Met mijn allerliefste lach probeerde ik de barman over te halen. Het leek erop dat dat me niet ging lukken. ‘Maar het is ons eindfeest! Na een heel (half) jaar samen moeten we nu afscheid nemen van elkaar. Ieder gaat zijn eigen weg straks. Als laatst liedje?’ ‘Dit is al het laatste nummer.’ ‘Asje, asje, asjeblieft?’ Ik trok echt alles uit de kast nu. Alle vrouwelijke charmes die ik heb, in de hoop dat hij zijn hand over zijn hart zou strijken voor mij.



Het is dinsdagavond en een groot deel van alle EH-studenten met nog wat andere vrienden hebben zich verzameld in ‘De Karseboom’. Een van de weinige uitgaansgelegenheden van Amersfoort(met uitzondering van alle eettentjes), maar perfect voor een knallend slotfeest. Weken hebben we hier naartoe geleefd. Lokatie bepaald, datum geprikt, thema verzonnen, posters gemaakt, eindeloos gepromoot, financiën geregeld, gastenlijst in elkaar gedraaid, lokatie versierd en natuurlijk steeds meer zin gekregen in de avond zelf.

Eigenlijk hadden we dit feest aan het begin van het jaar moeten organiseren. Na een paar weken ofzo, als je een beetje wat mensen kent. Dan leer je helemaal mensen kennen. Ik tenminste wel. Ik heb twee keer de gastenlijst moeten maken omdat ik zo dom was om hem niet op te slaan. Dus twee keer ruim 150 namen ingevoerd. En dan sta je bij de deur stempels uit te delen en namen af te strepen en zie je ineens gezichten bij die namen. ‘Owww, dus jij bent dat!’ Ja, leuk, maar wel een beetje laat zo aan het eind van het jaar.

Hoe later het werd, hoe meer ik begon te genieten. (Bijna) alles verliep op rolletjes, dus ik had weinig reden om niet te genieten. Behalve dat hoe later het werd, hoe meer ik me ging beseffen dat het einde toch wel naderde. Dus ook het einde van onze EH-tijd. Een zeer bijzondere en leerzame tijd, waarin ik vooral geleerd heb mezelf te zijn. En waarin ik erachter kwam dat die ‘mezelf’ best wel vrolijk, spontaan en vooral knettergek is. Maar toch komt er overal een einde aan en zal er uiteindelijk afscheid genomen moeten worden.

Uiteindelijk draait de barman zich om en loopt naar de computer. Ik kijk hem teleurgesteld na. Blijkbaar heb ik niet genoeg charmes om zelfs een barman over te kunnen halen. Hij tikt wat aan en ineens klinken er de eerste tonen van ‘Afscheid nemen bestaat niet’ door de kroeg. ‘Je bent een schat!’ roep ik naar hem terwijl ik hem een handkus toezwaai en me omdraai om alles uit het laatste nummer van deze geweldige avond te kunnen halen.