Het lijkt wel een hype te zijn. ‘zoveel dagen zonder …’ En op die puntjes moet dan iets komen te staan waar je moeite voor moet doen om zonder te kunnen. Iets uit deze postmoderne tijd, een tertiaire levensbehoefte.
In de vastenperiode voor Pasen ben ik overgehaald door mezelf om mee te doen. Half NSL (waaronder ik dus) was 40 dagen alcoholloos en een aantal diehards gingen ook facebookloos. Dat alcoholloze voor mij was niet omdat ik niet zonder kan, maar meer omdat dat zelfsprekende eraf moest. Dus de eerste week ging het ongeveer zo op een borrel: ‘wat wil je drinken?’ ‘Doe maar ros.. uh, cola’ Maar na die eerste week ging het me wel prima af eigenlijk. Ik bedacht me dat ik het mezelf best wat moeilijker had mogen maken. Maarja, ik had geen zin om facebook 40 dagen af te moeten staan.
Toen kwam de EH met het idee om drie medialoze dagen te doen. Drie hele dagen zonder computer, telefoon, mp-3speler, alles eigenlijk. Dat werd al ietsjes moeilijker. Gewoon omdat het zo handig is allemaal! Ik bedoel, een mobiel is er voor gemaakt om je vader te kunnen bellen als je weer eens blut op het station staat. En facebook als studieontwijkend gedrag. Nu moest ik dus iets anders zoeken om mijn aandacht te laten afleiden. Gelukkig is daar de Donald Duck voor uitgevonden. Alleen het naar school fietsen werd wel saai. Ik kon geen medefietsers blij maken met mijn zangkunsten zonder dat ik het door had. Deze drie dagen waren nog te overzien. Maar toen…
Een klasgenoot kwam op een geweldige idee naar aanleiding van een aantal colleges over de invloed van media op het zelfbeeld van jongeren. Ons dus. Dat idee was dat de meiden 8 dagen zonder make-up gaan rondlopen en de jongens zonder gel ofzo, in hun haar. Flink protest natuurlijk. Maarja, ook een aantal waren wel voor dat idee. En aangezien ik eigenwijs genoeg ben om te bewijzen dat ik ook prima zonder make-up kan, deed ik ook mee. Het idee achter het idee was dat we ook mooi zijn zonder mechanische bewerking. Ofzo…
Dat was ronduit eng. Gewoon eng om zonder dat beetje wegwerking en zonder dat beetje extra m’n ogen laten zien, naar school te gaan. Want dan ziet iedereen mijn ware ik en niemand mijn ogen meer. Voor mijn gevoel waren die namelijk spontaan verdwenen. Gewoon onzichtbaar in de spiegel. Ik liep met knikkende knietjes de klas in. Ogen mooi opgeslagen zodat het niet zo zou opvallen dat ik die enorme wallen eronder niet kon wegwerken. Ergens ging ik er vanuit dat mensen me raar zouden aankijken. Maar in een gesprek over de verschillen tussen man en vrouw, zeiden de mannen heel blij dat ze geen opmerkingen maken over uiterlijk omdat ze gewoon niet zien dat er iets veranderd is. Soms vraag ik me echt af waarom ik ergens zo’n drama van maak. Maar toch ben ik blij als die 8 dagen weer over zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten