Ik ben verslaafd. Zo dat is eruit. Dat was niet zo moeilijk toch? Zeggen dat je niet zonder kan, dat je het iedere dag nodig hebt, omdat je anders allerlei gekke dingen gaat doen. De eerste stap is gezet.
Ik hoor jullie denken. Zij? Verslaafd? Ja dus. In gedachten zie ik al mijn reputatie aan diggelen gaan. Nouja, hetgeen wat er nog van over is. Het is intussen al zo lang gaande. Zo vaak heb ik al geprobeerd om er mee te stoppen, maar tevergeefs.
Toen ik in Leiden studeerde ging het een tijdje goed. Ik had expres een christelijke studentenvereniging uitgezocht. Misschien konden zij me erbij helpen, maar ik durfde niets te zeggen. Toch heeft het wel iets geholpen. Ik kreeg het zo druk met schoolwerk en ernaast natuurlijk zo ongeveer alle mogelijke activiteiten van mijn vereniging, dat ik er gewoonweg geen tijd meer voor had. Maar na een borrel, als ik wat gedronken had en ik weer in m’n eentje thuis was, gaf ik er toch steeds weer aan toe.
Eigenlijk hoop ik dat er hier op de EH een praatgroep voor is. Dan kan ik met mensen praten die hetzelfde probleem hebben als ik. Want om heel eerlijk te zijn gaat het steeds slechter sinds ik hier ben en zoveel over mezelf moet nadenken.
Als ik er eindelijk af ben zou ik zoveel tijd over houden om nuttige dingen te doen! Ik zou uren per dag besparen. Bovendien heb ik ineens ook een heleboel ruimte over. Misschien moet ik maar een piano neerzetten op de plek waar nu mijn bed staat. Als ik die toch niet meer nodig heb, word ik vast een briljant pianist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten